Medeniyet dediğimiz kavram böyle oluşuyor..
Medeni dediğimiz kişi, aydınlık, geleceğinden umutlu, kimseye zarar vermeyen, az şeye ihtiyaç duyan, insan, hayvan, çevre her hakka saygı gösteren.. diye kısa bir tanım geldi hemen içimden.
Bunu doğuştan edinemeyeceğimize göre, okullarda verilen öğretim ile sadece aldığım diplomama şekil verebiliyorsam, hemen akabinde şekilli diplomam ile iş aramaya çıktığımda, yolda rastladıklarım, bana referans olanlar, gazete ilanları, iş bulma aracıları, devletin işkuru, arkadaş çevrem, eşim, dostum,.. herkes seferber olmuşken bana yardım etmeye.. güzel diyorum sadece..
Birde ben eğer iş kurmak istiyorsam, çevreme bu fikrimi açtığımda, çevremin bana neler söyleyeceğini, fısıldayacağını hatta haykıracağını duyuyor gibiyim.. (Umuyorum ki, bu sadece bu yıllar için böyle olur, zira atı alan Üsküdarı geçti bile)
-Başına iş mi alcan sen..
- Hiç aklın yok mu senin?
- Aklını peynir ekmekle mi yedin?
- Bu zamanda iş kurmak mı? Aman Allahım..
-Hiç işin mi yok senin?
-Sen hiç işçi çalıştırdın mı?
- Kiranı ödeyemezsin, bak ben söyliyeyim..
- Üç , beş kuruş paran var onuda kaybetcen..
- Oğlum, gir bi işe çalış.. en güzeli bu.. Kafan rahat olur..
- Algısı , vergisi, sigortası .. kafayı mı yedin sen?
......hadi şimdilik benim duyduklarım az bile ama.. İşte bu süreçte iş kurmak isteyen çocuklarımıza uyguladığımız tavanlar, motivasyonlar (!), pozitif (!) duygularımız... Çemkirmelerimiz... Aslında KORKULARIMIZ..
Ne denir ki? Fotoğraf aslında çok net değil mi? yazarken bile sıkıldım
Yüreğimden gelen sesler..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder